SHKRUAN: NEHAT JHIU
Nuk kishin kaluar shumë vite që kishte përfunduar luta e ty disa nuk ta dininme ta gjetur. Pë kaq kohë të shkurtër. Nënë ma kishin harruara varrin. Unë nuk rash dëshmor për vete dhe familjen time. Duke luftuar ca u vramë e ca u plagosën. Ramë dëshmorë për liri dhe atdhe. E sot kur ta vizitova varrin mezi ta gjeta dhe ishte mbushur me ferra dh sa e sa mbeturina kishi ra mbmi varrin tënd Eh, nuk më erdhi kaq shumë pse kisha ra dëshmorë e sot ta shoh në këtë mënyrë varrin tim, por varrin e mbusha me lotë duke qarë që so varrin tim ta shshohnë këtë mënyrë. Ndoshta edhe qentë endaca kockat m kishi nngrërë. Kjo është e vërtetë se e pash me sytë e mi. Athua e meritova unë që varri im ta gjejë në këtë mënirë. Shumë shokë kemi pasur që kemi luftuar së bashku. Po këta si ma harruan varri, Po si mo harrua edhe ata që kurr nuk e panë me sy, sepse disa nuk i njihja se janë komandantesh, sepse nuk e kishin parë luftën me sy? Nuk u pendoa aspak pse pasi më në fund e gjeta, por më rodhën plagët e gjakosur se si na lanë këshhtu.Varreza tona na i vizitojnë vetëm kur ka zggjedhe, kur ka ndonjë manifesti na vijnë pranë varreve me një lulle në dorë të veshur me kostume e kollare. Sot ata shetisin me makina luksoze dhe nuk iu dhemb shpirti. Nuk iu dhemb se tai janë në liri dhe jai në poste të larta dhe fare nuk kujtohen për ne. Bile na kanë harruar si ishim sëbashku shokë lufte.
