Në një shkrim të mëhershëm ajo ka rrëfyer për vetveten. “Gjuha ishte e rëndësishme për mua për të gjetur zërin tim. Në fillim isha disi zëri i vetëm i familjes. Prindërit e mi nuk flisnin gjermanisht në atë kohë. Në Zvicër kam ardhur në vitin 1993 nga Maqedonia e Veriut, më saktësisht nga fshati Pershefcë Komuna e Tearcës (Tetovë). Babai im punonte për një fermer, fitonte pak dhe pothuajse nuk kishte pushim. Nuk kishte para të mjaftueshme në atë kohë për të paguar kursin e gjermanishtes për nënën time.
Më kujtohet se si e mësuam shkronjën ‹ä› në shkollën fillore në Diessenhofen. Na dhanë detyra shtëpie. Nuk dija të shkruaja ‚ä‘. Kështu pyeta një familje tjetër shqiptare. Më lëndoi aq shumë sa nuk mund ta bëja vetë.

Kohët e fundit kam përkthyer në shkollë për prindërit shqiptarë të ardhur nga Italia. Prindërit kanë jetuar në Itali për disa vite më parë dhe nuk flisnin ende gjermanisht. U ndjeva i transportuar në fëmijërinë time. Nuk mund të ketë oferta të mjaftueshme për integrim.

Kur u bëra vetë nënë, hyra në këshillin e prindërve dhe themelova „Café International“ së bashku me një grua tjetër. Ka shumë nëna që vijnë nga një vend tjetër dhe kanë pak kontakte me femra të tjera. Gjuha është një pengesë. Gra të kombësive të ndryshme mblidhen në kafene për të biseduar në gjermanisht – ose për ta praktikuar atë. Ne gjithashtu flasim në mënyrë specifike për tema të tilla si ushqimi i shëndetshëm për fëmijët, prindërimi dhe parandalimi i kancerit.

Unë kam mundur të votoj që nga viti 2013. Që kur u bëra qytetare, kam humbur vetëm dy-tri mbledhje në komunë. Ju i përjetoni dhe i ndjeni çështjet që diskutohen në një mënyrë krejtësisht të ndryshme sesa nëse thjesht lexoni për to në media. Për mua, ishte pothuajse më e rëndësishme që më në fund të mund të votoja në komunën ku jetoj – këtu jetoj, kjo është shtëpia ime.

Nuk më kujtohet saktësisht se cila ishte vota ime e parë. Ka kaq shumë në mes. Por mbaj mend sa e emocionuar isha. Ishte një ndjenjë emocionuese për t’u kuptuar: tani zëri im vlen, unë zyrtarisht mund të them fjalën dhe mund të ndikoj në rezultat.

Kur shoh që pjesëmarrja në votime është e ulët, mendoj se është turp. Nëse mundeni dhe mund të votoni, duhet ta bëni këtë. Bëhet fjalë për TË ARDHMEN TONË. Veçanërisht të rinjtë duhet të ndërgjegjësohen më shumë se sa e rëndësishme është pjesëmarrja politike për jetën e tyre të ardhshme.
Aktualisht jam në fushatë zgjedhore. Gjithmonë më ka interesuar politika. Me pasaportën i thashë vetes: Tani dua të aktivizohem vetë politikisht – për shkak të asaj që kam përjetuar. Unë mund të ndjej veçanërisht empati me nevojat e emigrantëve dhe nënave. Kur SP më pyeti nëse do të doja të kandidoja për këshilltare, e diskutova propozimin me bashkëshortin tim. Dhe mori vendimin: Po, e dua këtë! Burri im tha që në fillim se më kishte kurrizin. Ai tha gjithashtu se kur mora përsipër shtypshkronjën ku përfundova praktikën time. Ishte një ëndërr që arrita ta realizoja. Një gjë që ishte e mundur edhe sepse burri im më ndihmon – me familjen dhe me fëmijët. Më mbështesin edhe prindërit dhe vëllezërit e mi.

Uroj që gratë të mos shtypen dhe të vendosin lirshëm dhe të shprehin mendimet e tyre – pa pasur nevojë të kenë frikë nga asgjë më pas.

Për fat të keq, Fahrije Baftijari nuk u zgjodh për asambleiste me një rezultat të ngushtë. „Me rezultatin jam e kënaqur dhe e ndejj vetveten fituese, edhe pse nuk fitova! Prej 28 kandidatve të propozuar nga ana e Partisë SP, e arrita vendin e 11-të me 1660 Vota“, pohon Fahrije Baftijari enkas për portalin Shtegu.

Ky rezultat dëshmon së Fahrija vërtetë është një aktiviste e zellshme në ndihmë të bashkatdhetarëve tanë, për t`u integruar sa më mirë në shoqërinë zvicerane.