Ministria e Jashtme ruse i ka dërguar Maqedonisë së Veriut një letër ku e pyet në mënyrë të drejtpërdrejtë për Ukrainën

Letra, e rrallë në llojin e vetë, është publikuar në faqen e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Federatës së Rusisë dhe ka si adresë të gjitha vendet e NATO-s, të cilat sipas rusëve duhet të japin qendrimet e tyre individiale për çështje të sigurisë që lidhen me ta.Ky veprim është lexuar si diversion i Rusisë ndaj shteteve të NATO-s për të kuptuar nëse ka çarje në qendrimin e organizatës dhe nëse ka shtete që do të vendosin veton ndaj anëtarësimit të Ukrainës në të.

Letra e plotë

Ju e dini mirë se Rusia është seriozisht e shqetësuar për rritjen e tensioneve politiko-ushtarake në afërsi të kufijve të saj perëndimorë. Me synimin për të shmangur çdo përshkallëzim të mëtejshëm, pala ruse prezantoi më 15 dhjetor 2021 draftet e dy dokumenteve ligjore ndërkombëtare të ndërlidhura – një Traktat midis Federatës Ruse dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës për Garancitë e Sigurisë dhe një Marrëveshje për Masat për të garantuar sigurinë. të Federatës Ruse dhe Shteteve Anëtare të Organizatës së Traktatit të Atlantikut të Veriut.

Përgjigjet e SHBA-së dhe NATO-s ndaj propozimeve tona të marra më 26 janar 2022 demonstrojnë dallime serioze në kuptimin e parimit të sigurisë së barabartë dhe të pandarë, që është thelbësor për të gjithë arkitekturën evropiane të sigurisë.

Ne besojmë se është e nevojshme të sqarohet menjëherë kjo çështje, pasi ajo do të përcaktojë perspektivat për dialogun e ardhshëm.

Karta për Sigurinë Evropiane e nënshkruar në Samitin e OSBE-së në Stamboll në nëntor 1999 formuloi të drejtat dhe detyrimet kryesore të shteteve pjesëmarrëse të OSBE-së në lidhje me pandashmërinë e sigurisë.

Ai nënvizoi të drejtën e çdo shteti pjesëmarrës për të qenë i lirë për të zgjedhur ose ndryshuar marrëveshjet e tij të sigurisë, duke përfshirë traktatet e aleancave, ndërsa ato zhvillohen, si dhe të drejtën e çdo shteti për neutralitet.

I njëjti paragraf i Kartës i kushtëzon drejtpërdrejt këto të drejta me detyrimin e secilit shtet për të mos forcuar sigurinë e tij në kurriz të sigurisë së shteteve të tjera. Ai thotë më tej se asnjë shtet, grup shtetesh apo organizatë nuk mund të ketë ndonjë përgjegjësi kryesore për ruajtjen e paqes dhe stabilitetit në zonën e OSBE-së ose nuk mund të konsiderojë ndonjë pjesë të zonës së OSBE-së si sferën e tij të ndikimit.

Në Samitin e OSBE-së në Astana në dhjetor 2010, liderët e kombeve tona miratuan një deklaratë që rikonfirmoi këtë paketë gjithëpërfshirëse të detyrimeve të ndërlidhura.

Megjithatë, vendet perëndimore vazhdojnë të nxjerrin prej saj vetëm ato elemente që u përshtaten atyre, dhe konkretisht – të drejtën e shteteve për të qenë të lirë të zgjedhin aleancat për të garantuar ekskluzivisht sigurinë e tyre.

Fjalët “siç evoluojnë” janë hequr me turp, sepse kjo dispozitë ishte gjithashtu një pjesë integrale e të kuptuarit të “sigurisë së pandashme”, dhe veçanërisht në kuptimin që aleancat ushtarake duhet të braktisin funksionin e tyre fillestar parandalues dhe të integrohen në arkitekturën gjithë-evropiane.

Bazuar në qasje kolektive, e jo si grupe të ngushta. Parimi i sigurisë së pandashme interpretohet në mënyrë selektive si një justifikim për kursin e vazhdueshëm drejt zgjerimit të papërgjegjshëm të NATO-s.

Është zbuluar se përfaqësuesit perëndimorë, ndërsa shprehin gatishmërinë e tyre për t’u angazhuar në dialog për arkitekturën e sigurisë evropiane, qëllimisht shmangin referencën në Kartën për Sigurinë Evropiane dhe Deklarata e Astanës në komentet e tyre.

Ata përmendin vetëm dokumentet e mëparshme të OSBE-së, veçanërisht shpesh – Kartën e Parisit të vitit 1990 për një Evropë të Re që nuk përmban detyrimin gjithnjë e më të ‘papërshtatshëm’ për të mos forcuar sigurinë e vet në kurriz të sigurisë së shteteve të tjera.

Kryeqytetet perëndimore gjithashtu përpiqen të injorojnë një dokument kyç të OSBE-së – Kodin e Sjelljes mbi Aspektet Politiko-Ushtarake të Sigurisë të vitit 1994, i cili thotë qartë se Shtetet do të zgjedhin marrëveshjet e tyre të sigurisë, duke përfshirë anëtarësimin në aleanca, ‘duke pasur parasysh shqetësimet legjitime të sigurisë të shteteve të tjera. Nuk do të funksionojë kështu. Vetë thelbi i marrëveshjeve për sigurinë e pandashme është se ose ka siguri për të gjithë ose nuk ka siguri për askënd.

Karta e Stambollit parashikon që çdo shtet pjesëmarrës i OSBE-së ka të drejtë të barabartë për sigurinë, dhe jo vetëm vendet e NATO-s që e interpretojnë këtë të drejtë si një privilegj të jashtëzakonshëm të anëtarësimit në klubin ‘ekskluziv’ të Atlantikut të Veriut.

Nuk do të komentoj udhëzimet dhe veprimet e tjera të NATO-s që pasqyrojnë aspiratën e bllokut ‘mbrojtës’ për supremaci ushtarake dhe përdorimin e forcës duke anashkaluar prerogativat e Këshillit të Sigurimit të OKB-së.

Mjafton të thuhet se veprime të tilla bien ndesh me detyrimet themelore gjithë-evropiane, duke përfshirë angazhimet sipas dokumenteve të sipërpërmendura për të mbajtur vetëm aftësi të tilla ushtarake që janë në përpjesëtim me nevojat individuale ose kolektive të sigurisë, duke marrë parasysh detyrimet sipas ligjit ndërkombëtar, si dhe interesat legjitime të sigurisë të shteteve të tjera.

Duke diskutuar situatën aktuale në Evropë, kolegët tanë nga Shtetet e Bashkuara, NATO dhe Bashkimi Evropian bëjnë thirrje të vazhdueshme për “de-përshkallëzimin” dhe i bëjnë thirrje Rusisë që “të zgjedhë rrugën e diplomacisë”.

Duam të kujtojmë: ne kemi ecur në atë rrugë për dekada. Pikat kryesore, si dokumentet e samiteve të Stambollit dhe Astanës, janë pikërisht rezultat i drejtpërdrejtë i diplomacisë.

Vetë fakti që Perëndimi tani përpiqet të rishikojë në dobi të tij këto arritje diplomatike të liderëve të të gjitha vendeve të OSBE-së ngre shqetësim serioz.