Mësuesja e gjeneratave të para kumanovare Regaipe Osmani, është 92 vjeçare por ende këshillon fëmijët për rëndësinë e shkollimit(VIDEO)

Sfida drejt rrugëtimit të arsimit shqip mësuesja Regë, pishtare e arsimit

Arsimi shqip ne komunën e Kumanovës para dhe pas dy luftërave botërore ka qenë sfidë që është ballafaquar me shumë probleme, si politike poashtu edhe ekonomike, rrugëtim ky i vështirësuar për arsimimin e brezave të rinj. Edhe pse shekuj me radhë shiptarët u gjendën nën trysninë e presioneve të ndryshme, kjo nuk i pengoi të krijonin një traditë në të gjitha aspektet e jetes, veçanarisht në kulturë dhe arsim. Politikisht të penguar, por shpirtin e kishin të pa pushtuar, ku entuziazmi për të krijuar vjersha kushtuar kombit dhe dëshires për të mësuar gjuhën amtare nuk kishin të ndalur. Edhe Kumanova i kishte vështirësit e veta sa i përket zhvillimit të arsimit shqip, që ka kaluar në një rrugë të gjatë dhe shumë të mundimshme. Ne kohen e Perandorise osmane, më vitin 1908, për qytetaret e viseve shqiptare, pra edhe të Kumanoves, shenohet një epoke e re në përpjekjet për ngritjen e institucioneve kulturore e shkollore në gjuhën shqipe. Kjo periudhë cilësohet si përpjekje për të kaluar nga arsimimi illegal, në ate legal. Hapi i parë u morr pas Kushtetutës së vitit 1908 për organizim legal të shqipëtarve, kur u themelua “Klubi shqiptar i Kumanovës”, ku diku me 1 Mars 1909 bëhet themelimi i shkollës shqipe në Kumanovë. Menjëherë pas Luftës së dytë botërore nē Kumanovë dhe rrethinë filloi procesi i hapjes masive të paraleleve në gjuhën shqipe. Për shkak të mungesës së kuadrit arsimor autokton në Kumanovë, fillimisht u angazhuan mësues nga trevat tjera shiptare. Aksioni për hapjen e shkollave shqipe shtoi nevojën edhe për kualifikimin urgient të kuadrit arsimor. Për këtë qëllim, prej 10 korrikut e deri më 15 dhjetor të vitit 1945, në Kumanovë u organizuan kurse pedagogjike për përgaditien e kuadrove arsimore të reja, të cilët pas kryerjes do të shpërndaheshin nëper shkollat e posahapura shqipe neper fshatrat e Kumanovës të banuar me shqiptarë. Sot, veteranët e arsimit tregojnë se filluan të punojnë menjëherë pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, në procesin edukativ-arsimor, si në vendlindje ashtu edhe në treva tjera shqiptare. Kanë dhënë kontribut të jashtëzakonshëm dhe maksimal në përhapjen e diturisë dhe zhvillimit të kësaj fushe, edhe pse në kushte tejet të vështira, krahasuar me ato të ditëve të sotme. Në numër shumë të vogel ishin nxënësit në atë kohë, sidomos i femrave. Njëra nga ato nxënëse që I takonte një gjenerate te kohërave të veshtira për tu arsimuar ishte edhe Regaibe Osmani. Ajo përjetoi shumë sfida për t’ia arritur qëllimit, sëpari për të kryer shkollimin e më pastaj të bëhej mësuese. Edhe ajo punoi me një përkushtim dhe vullnet të çeliktë për të aftësuar gjeneratat e reja dhe zhvilluar emancipimin e femrë shqiptare, njëherit për të zhdukur analfabetizmin e popullit shqiptar. Ishte kënaqësi të takosh një zonjë, nje nënë, një gjyshe, konkretisht në këtë rast nikoqiren mësuesen Regaibe Osmani. Në të hyrë në shtëpi, na doli përballë për të na re rrespektuar dhe për të na mirëpritur siç e kërkon tradita shqiptare. Mikëpritja e saj na mahniti dhe bisedën e filluam në mënyrë shumë shoqërore, sikur të ishim njohur më parë.

Gazetare: Vlora Zenuni – Televizioni News