Muaji maj sjell përkujtime për shumë lufta dhe beteja të lavdishme të vitit 2001. Poashtu na sjell kujtimet edhe për dëshmorët që dhanë jetën e tyre për të mbetur pjesë e përjetësisë.
Njëri prej tyre, që në altarin e lirisë ra në muajin maj është edhe dëshmori nga Sllupçani:
AGIM RUFATI
(DUA QË ATDHEU TE NA DOJË AQ SA NE E DUAM ATË)
Agim Rufati ka lindur më 01.08.1960 në fshatin Sllupçan. Prinderit e Agimit: babai
Çelebiu dhe nëna Refikja, patën 5 fëmijë, kurse Agimi ishte femiu i tretë në mesin e tyre.
Shkollën fillore e kreu në vendelindje, shkollën e mesme e filloi në Kumanove dhe ende pa e perfunduar vitin e parë, per shkak te mos njohjes së gjuhës Maqedonase u transferua ne Bujanoc, ku e kreu vitin e dytë dhe të tretë, kurse vitin e katërt e kreu dhe Diplomen e mori në qendrën e mesme shkollore ”Skënderbeu” në Preshevë.
Pasi e kreu shkollen e mesme, Agimi e shihte si nevojë që ta kryejë Sherbimin Ushtarak dhe të lirohej nga një barrë e asaj kohe, që pastaj me lehte do ta kete nxjerre Pasaporten e ne qofte se i jepej mundesia te dilte ne boten e jashtme, Sherbimin ushtarak e kreu ne Armaten e ish-Jugosllavise.
Pas shërbimit ushtarak, u regjistrua ne Fakultetin Elektroteknik në Shkup, të cilin e nderpreu per shkak te protestave te studenteve ne Kosove, sepse në Maqedoni menjëherë shpertheu një urrejtje e hapur e shovinisteve maqedonas nga Shqiptarëve.
Agimi ishte përkrahës i protestave ne Tetovë. Ku do që shpërthenin demostrata nga Studentët Ai i vlersonte si të drejta.
Për shkak të bindjeve të tij edhe ndaj sistemit komunist, qarqe të caktuara të kohës, qendrimet e tij i shikojne me nje ftohtësi.
Pasi nderpreu studimet Agimi u punesua në nje ndermarje shteterore. Punoi aty tre muaj dhe per shkak te presionit qe i benin koleget e tij maqedonas per te mos ndodhur ndonje ekces i rende e la punen dhe i’u kthye bujqësisë. Agimin pushteti komunist sa vinte dhe e izulonte edhe me teper , sepse padrejtesite shpesh a kishte thene ne fytyre atyre .
Ai asnjeher nuk kishte pranuar ti’a beje ndonje padrejtesi ndokujt ose ndonje te keqe ne emer te komunizmit.
Ai ishte njeri i mirë me plotkuptimin e fjalës. Deri ne vitin 1990 Agimi punoi tokën e tij në Fshatin Sllupçan. Ashtu e ka bujqësia, punon shumë, fiton pak.
Verejti edhe ketu se bujku eshte i shtipur , dermohej duke punuar e nuk shperblehej .
I deshpruar Agimi kishte dalur ne boten e jashtme Austri dhe në Zvicër, ku punoi kater vite dhe u kthye perseri në shtëpi.
U martua dhe vazhdoi jeten ne shtepin e tij , ” I’u kthye jetes se një bujku.
Familja e Agimit përveç që ishte një familje puntore dhe e vyeshme, ishte familje qe e donte arsimin.
”Agimi edhe si fëmijë ishte i shoqerueshem dhe i dashur me shoke , e donin dhe i donte moshataret e tij” – thotë e ëma e Agimit duke shtuar: ”Agimi i donte të gjithë njerzit e mirë, ju ndihmonte pleqëve dhe fëmijëve, e një rrespekt te veçantë i kishte ndaj invalidëve”.
Familja e Agimit kishte dhënë luftëtarë edhe me parë. Të përmendim stërgjyshin e tij Rufatin, ishte një luftëtar me zë që kishte arritur deri në Jemen, kurse gjatë luftës së dytë Botrore kishte luftuar ne mbrojtjen e Sllupçanit.
Edhe Agimi sikur që ndoqi rrugen e të parëve. Kur u zhvillua lufta në Kosovë, ai e ndihmoi popullaten e Kosovës që të hynte në Maqedoni dhe gjatë asaj kohe kishte parë vuajtjet e Kosovareve dhe kishte vendosur te shkoje e t’i bashkagjitet Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. “Duhet ndihmuar vëllezërit tanë Kosovarë”, kishte thënë asokohe Agimi.
Pas mbarimit të luftës në Kosove, Agimi kthehet në fshatin e tij të lindjes, ku vazhdoi te mbajë lidhje të vazhdueshme me personalitete të rëndësishme që punonin për kauzën Shqipetare. Me fillimin e konfliktit të Armatosur, Agimi i u bashkangjitet menjëherë radhave të UÇK-së ku dha nje kontribut te madhe ne organizimin edhe stervitjen e ushtareve ne fshatin Sllupcan edhe per suksesin qe tregoi Agimi u emërua Ndihmës Komandat Togu.
Edhe pse Agimi kishte pasur dëshirë dhe kishte kërkuar që të vishte uniformën e UÇK-së edhe me parë, ai këtë rast gezimi e priti më 2 Maj me ç’rast kishte thënë: ”Sot jam i lumtur, këto jan rrobat më të bukura që kam veshur ndonjëherë”.
Në mbrën e asaj dite, rreth orës 18, në fshatin Sllupçan u dëgjuan breshëri krismash nga armët. Kjo zonë u shpall e lirë, kjo ishte shenjë se në këtë rajon filloj Lufta.
Përgatitjet ishin bërë edhe me parë, por ate natë të gjithë banorët e Sllupcanit tërë natën ndihmuan ne pergaditjen e strehimoreve , istikameve dhe ne te gjitha rruget u vendosen barikada .
Banoret e Sllupcanit kishin vendose qe te mos perfillin ultimatumin e dhene nga Maqedonasit per te leshuar fshatin .
Ata qendruan ne fshat , keshtu ne oren 14:45 min. te 3 Majit helikopteret fluturuan mbi Sllupcan dhe i filluan bombardimet . Agimi ndodhej ne piken e tij te vendit i ashtuquajtur ” Kujria e Plake ” i cili iu kishte thene shokeve : ” Lufta filloi , fitorja do te jete e jona , kjo do te kaloje shpejte dhe pas kesaj lufte do te behet mire ” .
Ne mengjesin e 4 Majit aty rreth orese 4 Agimi se bashku me disa shoke vjen ne shtabe per te marre ushqim . Ushqimin e grumbulloi nga disa shtepi dhe aty rreth ores 10 u pershendet me familjen dhe niset ku pas disa minutash ne rruge goditet nga nje predhe e minahedhesit te armikut dhe mbetet i vrare ne vende .
Agimi ra dëshmor më 4 Maj te vitit 2001 duke lene gruan dhe kater femije : Flutura 7 vjeçare, Mimoza 5 vjeçare, Arlindi 4 vjecare dhe Herolindi 8 muajsh.
Agimi u varros me 5 Maj te vitit 2001 ne Likove ne pamundesi per ta verrosur ne Sllupcan nga granatimet e pa nderprera , ate e verrosen ushtarët, shokët e tij.
Famijet e tij pyesin cdo dite pse babi yne ende nuk vjen , lufta ka mbaruar thone ata luften e fituam ku rri ai tash , ne na ka mare malli per ate dhe ate e ka mare malli per ne , pergjigjen e marrin nga te rriturit ” Sepse Babai i tyre eshte duke luftuar ende”.
Femijet e Agimit babene e tyre do ta gjejne ne histori ne kenge poezi sepse Agimi ashtu si shume deshmore te kombit do te jene gjithmone të Pavdekshëm.
SHËNOI:
FATBARDH RUFATI
