Nga: Andrey Kurkov, shkrimtar ukrainas / The Guardian
Përkthimi: Telegrafi.com
Një tjetër vonesë në dërgimin e ndihmës ushtarake nga aleatët tanë më ka shtyrë të pyes veten nëse disa nga këto pengesa janë të qëllimshme. Lufta po zvarritet. Për të tretën herë, Ukraina duhet të festojë Ditën e Pavarësisë nën zjarrin e raketave dhe dronëve, të cilët nuk ndalen në vijat e frontit të luftës ruso-ukrainase.
Ekziston një ndjenjë e rëndë për ngadalësim të përgjithshëm. Duket e pamundur të imagjinohet ndonjë veprim dinamik – diçka që mund ta ndalojë papritur këtë luftë ose ta ndryshojë rrënjësisht drejtimin e saj për mirë.
Forcat ukrainase po përparojnë në rajonin e Kurskut, duke premtuar se do të largohen kur të vijë koha. Ushtria ruse po përparon në Donbas, por nuk do të braktisë vullnetarisht asnjë territor të kapur, të paktën jo derisa të ketë një ndryshim regjimi në Moskë.
Për një moment të shkurtër, shpërthimi i operacionit në Kursk e ktheu jetën në shoqërinë ukrainase, por tashmë jemi përsëri të ngrirë në vëzhgimin e tensionuar të përparimeve të ushtrisë ruse në lindje.
Sidoqoftë, morali mbetet i fortë. Nuk ka rënie apo dëshpërim. Ukrainasit që kanë zgjedhur të qëndrojnë në vendin e tyre shpresojnë për një rezultat pozitiv të luftës. Ata mund të jenë të kujdesshëm ndaj konceptit të “fitores” dhe “çlirimit të plotë të territoreve të pushtuara”, dhe megjithatë, nëse pyeten, autocensura patriotike do të mbysë çdo dyshim për një fitore përfundimtare të Ukrainës.
Secili ukrainas i reziston armikut me gjithçka që ka – ushtria me armë, civilët me besimin kokëfortë në fitore. Një besim që e kthen Ditën e Pavarësisë në një festë pothuajse fetare.
Para luftës, për shumë njerëz – duke përfshirë edhe mua – Dita e Pavarësisë ishte një rast formal i organizuar nga shteti, më shumë për median sesa për njerëzit. Megjithatë, sa herë që kishte ngjarje të mëdha dhe sfiduese, si Revolucioni Portokalli, rëndësia e ditës rritej. Tani është padyshim dita për të cilën të gjithë ukrainasit mendojnë dhe kujdesen. /Telegrafi/
